จดหมายถึงพ่อจ๋าแม่จ๋า

พ่อจ๋าจำได้มั้ย ตอนหนูสองขวบมั้ง (หนูก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่) พ่อจ๋าพาหนูไปเที่ยวที่โรงเรียนตั้งหลายโรง มีทั้งโรงเรียนทางเลือกไกลบ้าน ที่นั่งรถนานมากกว่าจะถึง หนูหลับไปสองรอบยังไม่ถึงเลย ที่มีห้องของเล่นใหญ่ ๆ หนูกลัว ๆ กล้า ๆ ไม่ยอมเดินเลย มุดอยู่ที่ขาแม่ตลอด วันนั้น หนูคุ้น ๆ ว่าแม่จ๋าบอกพ่อว่า

"ถ้าเลือกโรงเรียนนี้เราต้องทำงานกันหนักหน่อยนะพ่อ แต่ลูกคงได้สนุกแหละเนอะพ่อ เดินทางไกลหน่อยคงไม่เป็นไร"

แล้วแม่ก็พาไปดูโรงเรียนเอกชนใกล้บ้านที่แม่เรียนจบมานั่นแหละ ที่นี่มีแต่ผู้หญิง แม่ว่า

"จริง ๆ ก็โอเคนะพ่อ แต่แม่อยากให้ลูกได้ที่เรียนที่ดีกว่านี้"

แล้วพ่อก็พาเราสองคนไปดูโรงเรียนอีกตั้งหลายโรงเรียน เวลาเล่นของเล่นรอพ่อแม่นี่สนุกที่สุดละ หนูชอบแอบมองดูว่าที่โรงเรียนเขาทำอะไรกันบ้าง มีอยู่โรงเรียนนึง หนูชอบกระไดลื่นของเขามาก ร้องไห้จะเล่นไม่ยอมกลับบ้าน แม่เลยยอมให้เล่นตั้งนาน

ทุกครั้งที่ไปเที่ยวโรงเรียนพ่อจ๋าแม่จ๋าจะถามตลอดว่าชอบมั้ย หนูอยากเล่นอะไรบ้าง แต่พอโต หนูไม่เคยได้ยินคำถามนี้อีกเลย หนูไม่รู้หรอกว่าทำไม

อ่อ แต่มีโรงเรียนนึง มีคนหน้าตาแปลก ๆ เยอะแยะ หนูไม่เคยเห็นผมน้ำตาลอ่อน ๆ มาก่อน หนูงงอยู่ตั้งนาน คนอะไรตาสีฟ้า ๆ เขียว ๆ หนูจ้องพวกนั้นไม่ละสายตาเลยละ โรงเรียนนี้ทั้งกว้าง สะอาด มีของเล่นเยอะมาก คนก็ไม่เยอะด้วย พ่อว่าโรงเรียนนี้ดีที่สุดเลย (แต่พ่อหน้าก็ตาเป็นกังวลมาก) หนูไม่รู้ว่าพ่อเป็นอะไรหรอก แต่คิดว่า พ่อคงกลัวคิดถึงหนูที่จะต้องไปโรงเรียนแล้วมั้ง

หนูรู้เลยว่าพ่อแม่อยากให้หนูได้เรียนโรงเรียนที่ดี หนูจะได้ชอบเรียนหนังสือ เวลาไปโรงเรียนจะได้เรียนรู้ทักษะความรู้ ให้หนูได้สนุกและค้นหาตัวเอง หนูรู้เพราะพ่อจ๋าแม่จ๋าเอาแต่ถามหนูว่าหนูชอบมั้ย

แต่พอหนูโต ทำไมพ่อจ๋าแม่จ๋าเลิกถามหนูแล้วว่าหนูสนุกมั้ยที่โรงเรียน มันไม่สนุกเลยค่ะ แล้วทำไมพ่อจ๋าแม่จ๋าถึงชอบเอาหนูไปเทียบกับลูกเพื่อนคนอื่นคะ ต้องคอยถามไถ่กันว่าเกรดเฉลี่ยเท่าไหร่ อยู่ห้องกิ๊ฟเต็ดมั้ย สอบได้ที่เท่าไหร่ พ่อจ๋าแม่จ๋าจำได้มั้ยว่าตอนเด็ก ๆ ที่ถามแต่ว่าหนูชอบอะไรน่ะ หนูดีใจมากที่พ่อแม่คอยถามหนู แม้หนูจะไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าพ่อแม่ถามกันแบบนั้นทำไม รู้แต่ว่าชอบ

พ่อจ๋าแม่จ๋า หนูอยากค่อย ๆ เติบโต อยากเรียนรู้ตามวัยของหนู ของตัวหนูเอง หนูไม่อยากโดนเทียบกับใคร หนูอยากมีเวลาไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนบ้าง อยากทำกับข้าวกับแม่บ้างเหมือนตอนหนูเด็ก ๆ อ่านการ์ตูนที่ชอบกับพ่อบ้าง (ตู้การ์ตูนพ่อนี่หนูอยากชวนพ่ออ่านด้วยแต่ก็ไม่กล้า หนูเห็นพ่อเอาแต่เครียด) แต่เดี๋ยวนี้หนูไม่ค่อยได้ทำเลยค่ะ เดี๋ยวนี้พ่อจ๋าไม่ชวนหนูไปเที่ยวไหนเลย เพราะพ่อไม่ว่าง พ่อเลยบอกแต่ว่าหนูต้องเรียนพิเศษกับอ่านหนังสือเรียน ไม่เป็นไรค่ะ พ่อแม่ทำเพื่อหนู พ่อแม่รักหนูมาก

หนูรู้ดีค่ะว่าความีรักของพ่อแม่มีค่า หนูอยากตอบแทนค่ะ

หนูพยายามจริง ๆ ค่ะ ถ้าหนูเรียนเก่ง อยู่โรงเรียนนี้ พ่อแม่จะดีใจใช่มั้ยคะ หนูจะพยายามกว่านี้ค่ะ หนูจะตั้งใจเรียนกว่านี้อีกค่ะ ไม่ต้องมีเพื่อนมากคงไม่เป็นไร หนูจะพักผ่อนให้น้อยลงค่ะ เรียนหนักกว่านี้อีก หนูจะได้เป็นลูกที่พ่อแม่ภูมิใจค่ะ เวลาเอาไปพูดให้ใครฟัง หนูจะได้ดูเด่นกว่าใครเขาแบบที่พ่อจ๋าแม่จ๋าต้องการค่ะ

อ่านจดหมายนี้แล้วอย่าเพิ่งมาคุยกับหนูนะคะ หนูเตรียมสอบอยู่ค่ะ

หนูเองค่ะ

ปล.ทรานสคริปอยู่บนโต๊ะทานข้าวนะคะ ขอโทษพ่อกับแม่ด้วยที่เทอมนี้สอบได้ที่สองค่ะ หนูจะพยายามใหม่ค่ะ

รักลูก #ไม่เปรียบเทียบ #ไม่แข่งขัน #ไม่รังแกลูก กันนะคะ
ลูกไม่ใช่เครื่องมือแสดงสถานะทางสังคม
การศึกษาไม่ควรเป็นแค่ใบเบิกทางสู่ชนชั้นทางสังคมที่สูงขึ้น
การเรียนรู้เป็นเรื่องของเด็กแต่ละคน
การแข่งขันไม่ว่าจะรูปแบบใด ส่งผลลบต่อการเรียนรู้ของเด็กไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง.

หากจะชมเด็กๆให้ชมที่หัวข้อต่อไปนี้

ความอดทน
ความพยายาม
การวางแผน
การปรับแผน
การเอาชนะอุปสรรค
ไม่หนีเรื่องยาก
ยอมรับความท้าทายใหม่ๆ

อย่าชมที่ผลลัพธ์ คือ เก่ง หรือ เกรดดี

© เครดิต เฟส: กุลธิดา รุ่งเรืองกิจ